Runo leśne i użytki uboczne

Runo leśne to najbliższa gruntu warstwa najniższych roślin, grzybów wielkoowocnikowych i porostów, pokrywająca dno lasu. Spośród roślin naczyniowych składają się nań rośliny zielne, mchy, wątrobowce, krzewinki, jak również nalot drzew i krzewów. Termin ten bywa odmiennie rozumiany w mowie potocznej, leśnictwie i botanice. Klasyczna fitosocjologia rozdziela warstwy krzewów (podszyt w języku leśników), krzewinek, roślin zielnych, wreszcie mszaków i porostów (grzybów lichenizowanych). Rośliny zielne runa mogą należeć zarówno do kwiatowych, jak i paprotników. Termin „paprotniki” powoli odchodzi do lamusa, zastępowany przez monilofity (paprocie+skrzypy) i lepidofity (widłaki). Charakter runa leśnego, szczególnie jego skład gatunkowy i struktura mocno zmieniają się w skali roku. Odmiennym runem cechują się rozmaite typy lasów oraz strefy klimatyczno-roślinne jako całości. Runo zmienia się także wraz z wiekiem drzewostanu albo zmianami sposobu użytkowania danej powierzchni lasu gospodarczego. Szereg pięknych bylin i krzewin znoszących nawet głęboki cień pochodzi od roślin runa lasów liściastych, uszlachetnionych przez hodowlę. Tu należą, oferowane przez szkółkę uBianki: czerńce grubopędowe i groniaste, dąbrówka rozłogowa, kopytnik pospolity, serduszka okazałe oraz zawilec japoński.

Uboczne użytki leśne to wszelkie dobra materialne pozyskiwane z lasu oprócz drewna. Do najistotniejszych zalicza się: płody runa leśnego (owoce, grzyby, zioła lecznicze), stroisz, choinki, wiklinę, chrust, inne materiały plecionkarskie, igliwie i listowie, korowinę, mchy, żywicę, trofea łowieckie, dziczyznę, produkty z pasiek leśnych, wreszcie kopaliny z gruntów leśnych, np. piasek i torf. Kiedyś większość z nich była darmowa. Dziś nawet chrust i mchy traktowane są jako cenna własność LP, zatem samowolne zabieranie ich z lasów to kradzież.